Ah, Chrysostomos! Het feest van de laatste 100 dagen school. We speelden toneeltjes, lachten elkaar uit, maakten ons geen zorgen over de toekomst en trokken ons geen hol aan van wat de buitenwereld van ons dacht. Wij moesten er toch niet voor betalen. Net als deze eerste 100 dagen regeringsonderhandelingen eigenlijk.
Al moesten wij toen nog wel slagen voor onze eindexamens natuurlijk. De gevolgen waren zwaar. Die voor de politiek vallen nogal mee. Zittenblijvers krijgen hoogstens een zeteltje minder. En ongewettigd afwezig zijn is al helemaal geen probleem. Spijbelen voor het klimaat kost je meer dan spijbelen in de Senaat.
Nu de verkiezingen achter de rug zijn, wordt het weer tijd om te focussen op de volgende verkiezingen. Met tussenin wat beleid. Als daar nog tijd voor overblijft, dat spreekt. Intussen hebben we formatietijd zat. We zijn nog veraf van ons eigen, Belgische record, toen we de wereldbeker na 541 dagen uit de klauwen gristen van Irak, Cambodia en Mozambique. (Laat dit gerust nog eens tot u doordringen) Anderhalf jaar lang opende ik destijds mijn shows met deze grap: “Dames en heren! Hebben jullie het daarnet het nieuws gehoord? We hebben een nieuwe regering!” Consternatie! “Nee hoor, natuurlijk niet. Blijf rustig zitten. Het was maar een grapje.” De rust keert weder.
Dat record gaan we niet verbeteren. Maar ook dit keer blijft de vraag; is het strategie? Of apathie? Maalt er iemand nog om eigenlijk? Ik hoor opgehaalde schouders mompelen over “politiek theater”. Nonsens. Theater heeft een begin en een einde. Dit lijkt meer op een afstompende, nooit-eindigende soapserie waar elke verhaallijn klinkt alsof je hem al eens hebt gehoord.
Al kan het nog erger natuurlijk. De voorbije dagen worden we weer overspoeld door “leuke” filmpjes van het Britse Lagerhuis. De duurste deurenkomedie ooit, gespeeld door het meest overgesubsidieerde volkstheater van de wereld. Waar volwassen mannen en vrouwen elkaar met Victoriaanse zinsnedes uitschelden tussen oude toga’s en gouden scepters. “Heerlijk theater toch? Dat is traditie.” Een parlement dat in 2016 besloot hun wetteksten toch maar op kalfs- en geitenhuiden te blijven drukken, of waar je je zwaard nog kan achterlaten in de vestiaire. Because tradition. Wel, fuck tradition. Intussen evolueert de echte buitenwereld aan een rotvaart. Als de heren en dames zo graag vasthouden aan hun oude tradities, dat ze dan ook maar traditioneel met paard en kar naar hun werk komen, en gaan schijten in een traditioneel hok op de koer. En het traditionele duel terug invoeren voor hun meningsverschillen. Het zal rap gedaan zijn met dat geschreeuw in het Lagerhuis. Of op zijn minst toch al een pak stiller. Je zal de vogeltjes tenminste terug kunnen horen. Net als bij ons in de Wetstraat.