”Daar, waar de meisjes zijn, daar is het.” Niemand vatte het beter samen dan Wigbert. Al het geplaag ten spijt, eigenlijk wilden wij, stoere jongens, niets liever dan ook daar te zijn. Daar, waar het is. Of was. Want de keren dàt wij daar aankwamen, bleef er enkel wat geheimzinnig gegiechel en gefluister over. Het, bleek net weg te zijn. Wat restte was een twinkeling in de ogen van de meisjes. Alsof ze iets wisten dat wij niet wisten. Het enige dat wij wisten was: zij hadden het voor elkaar.
Later werden zij vrouwen, die sierlijk hooggehakt door het leven trippelden. Als Italiaans design (bloedmooi, niet erg praktisch). Van sommige exemplaren staan me nog steeds fragmenten helder voor de geest; de ronding van een hals, een rug, een oogopslag, een iris, een onderlip. Ik had er uren naar kunnen kijken. Zij, divas. Klaar voor hun rol in de grote commedia dell’arte van het leven. Wij mannen slechts verloren gelopen publiek. Veroordeeld tot nakijken, tot apegapen. Tot stille aanbidding in het beste geval, vervelend lastigvallen op straat in het slechtste.
En dan Moeders. Ach. De rotsen in woelige baren. Dat oeroude instinct dat hen overvalt na de bevalling. Aanbeden door elke man die het geluk heeft, er één uit de duizend te hebben gehad. Moederliefde. Heiliger wordt het niet. Jezus kwam en ging, maar Maria, zij hield stand.
Maar ontzag kan ook angst inboezemen. Aanbidding en haat schuren soms tegen elkaar aan. Dus ook onderdrukking, boerka, heksenjacht en patriarchaat. “Woman is the nigger of the world.” Net als Wigbert, had ook Lennon een punt. Passie, drift en overweldigende emoties maken mindere mannen bang van wat ze niet kunnen controleren. (Broekschijters!) Bang voor de overweldigende, ontembare kracht van vrouwelijkheid.
Vrouwelijkheid is de bron van Alles. Dat wist ik heel jong al.
Tot bleek dat vrouwen scheten lieten.
Echt.
Eerlijk, ik heb het van horen zeggen, maar het schijnt waar te zijn. Vrouwen zijn blijkbaar even grote vetzakken, geilaards, neuspeuteraars, amateurs en nietsnutten als wij mannen. Ook zij hebben geen flauw idee waar het om gaat. Ze kunnen het alleen beter verbergen. Ze zijn helemaal geen platonische perfecties, hoe hard ze ook hun best doen om hun reële lijven te laten lijken op de gephotoshopte trucages uit hun boekskes. Zelfs moeders maken fouten. De realiteit is hard in haar eenvoud.
Maar de realiteit is ook maar wat ze is. Niet meer dan fantasieloze fictie. Laat ons dus blijven theater spelen met elkaar. Sta ons toe erin te blijven geloven. In de aanbidding van de vrouw. In de onschetelijkheid. Want in die aanbidding ligt volgens mij de sleutel tot de verlossing van wereld. En mocht het niet zo zijn, ach, dan was het op zijn minst nog schoon theater. Leve de vrouw!
—Prrrrffft!
Dat was vast en zeker de hond.
column voor Het Nieuwsblad (Nina), verschenen op 12 september 2019