Een verfrommelde George Bush Senior werd deze week het vliegtuig uit gekeild voor zijn verjaardag. Met parachute en bijhorend parachutist weliswaar. Als een dorre pruim nog aan de tak, dwarrelde hij ten aarde. “Een voorbeeld voor de oudere generatie”, zei men. Living on the edge, wat je met zijn 90 jaar op de teller op verscheidene manieren kan interpreteren.
Het was vooral een voorbeeld van een door zijn entourage perfect georkestreerde photo-opportunity met de spontaniteit van een Bongo-bon en de krijgermoed van een dagje Bobbejaanland. Het échte voorbeeld van geriatrisch heldendom werd enkele dagen daarvoor gegeven door Bernard Jordan.
“In Groot-Brittannië is een 89-jarige veteraan met de hulp van enkele strijdmakkers ontsnapt uit zijn bejaardentehuis om de herdenking van D-Day bij te wonen in Normandië. Van de dokter mocht hij niet vertrekken, dus sloop hij stiekem de boot naar Frankrijk op.”
Het was een nachtelijk nieuwsbericht dat de mondhoeken deed opkrullen. Vintage Chris Van den Abeele. Zachtjes meedromend lapte de nieuwslezer het neutraliteitsbeginsel aan zijn vrolijke laars. Heimelijk moedigde hij de man aan, wat je kon afleiden uit het gebruik van codewoorden als “ontsnapt” en “strijdmakkers”.
Het klinkt dan ook als een avonturenverhaal uit een oud jongensboek. Als “The Straight Story”, over de oude Alvin Straight die, nadat men hem zijn rijbewijs had afgenomen, dan maar op zijn grasmaaier Iowa en Wisconsin doorkruiste om zijn zieke broer te bezoeken. Of “The Great Escape”; over de geallieerde krijgsgevangenen die een tunnel groeven om te ontsnappen aan de Nazi’s. Met het njet van het verzorgingstehuis als metaforische muur en de verplegers als kampbewakers. Als de Wehrmacht Bernard destijds al niet kon tegenhouden, hadden die arme witjassen geen schijn van kans. Wat een geweldig filmbeeld: Dad’s Army storming the beaches of Normandy!
Zo’n grijze schelmen hebben we nodig om te geloven dat oud worden niet zo erg hoeft te zijn als het soms lijkt. Veel meer dan die fitte, topsportende bejaarden in hippe kledij die halsstarrig hun leeftijd proberen te ontkennen. (Ja hoor, 70 is het nieuwe 40…) Geef mij maar de knoestige kapoen, de grijze guitigaard om te illustreren dat er altijd nog avonturen zullen te beleven vallen. Dat de geneugten van het leven zich op die leeftijd niet hoeven te beperken tot verassingen als welke yoghurt we vandaag krijgen (pruimen of aardbeien), en “houden we de pamper droog tot na het avondeten?” (wellicht niet).
Bejaardheid is een sluipende ziekte die vooral ouderen treft, maar die onverwacht kan toeslaan op eender welke leeftijd, en niet zelden ongeneeslijk. Sommige twintigers lijden er al aan na een huis, twee kinderen en een fatsoenlijke job. Bij anderen slaat de ziekte pas toe na de Grote Leegte van het Pensioen. Niet dat hen iets te verwijten valt. Heel ons leven lang wordt ons voorgehouden dat we alles in het werk moeten stellen voor dat pensioen, alles nu opzij zetten, het genieten uitstellen en hunkeren naar later. (Dat is goed voor de economie en het zilverfonds, weet u wel. Vooral als “later” nooit komt.)
Wie niet goed oplet, hangt er aan. De aandoening bedreigt nu zelfs onze kinderen wier uitzicht op kattenkwaad langs alle kanten met GAS-boetes ingeperkt wordt. Gedaan met stoere verhalen over appels stelen uit de tuin van meneer pastoor. De ruigste studentengrap waar u ooit nog over zal horen, is die van die studentenclub die ooit hun PMD-zak een dag te vroeg hadden buitengezet.
Onze kinderen hebben dus nood aan zilveren rolmodellen. Aan die wandelende wikipedia’s van levenswijsheid, liefst met ezelsoren aan. Niet dat onze ouderen vrijgesteld zijn van bemoedering. Wie op latere leeftijd niet zelf terug kinds wordt, wordt wel met zachte dwang die kant op betutteld door snotapen die zelf ooit hun plaats zullen innemen om de nieuwe lading snotapen te verwensen.
Het blijft dus een eeuwige strijd. Een gevecht tot het bittere einde. Bejaarden aller landen, verenigt u! Rebelleer, in eender welke vorm. Groot of klein. Vergeet expres uw valse tanden. Schijt uw pamper vol aan een bushalte, gewoon voor de lol. Omdat het kan.
In de onovertroffen woorden van Dylan Thomas:
“Do not go gentle into that good night.
Old age should burn and rave at close of day.
Rage, rage against the dying of the light.”
De landing is ingezet. Ten aanval!
Bernard Jordan