Twitter brengt de Paul Verlaine in ons naar boven. “Hoetje af voor de Kunstpaus” of “de Operapaus was vurig als een Mortier”. Sommige twitterpoëten zouden gebaat zijn met enige zelfcensuur als het op #woordspelingen aankomt.
Exit de straffe madammen en de grote meneren. Het suffix “–paus” wordt bij deze voorgedragen door het conclaaf van de goede smaak als het gruwelwoord van het jaar. (Of tenminste van de maand; de tijd gaat zo snel tegenwoordig.) Het is wachten op de zalving van Justin Bieber tot tienerpaus of Vladimir Poetin tot Krimpaus. Kunnen we iets meer moeite doen om creatieve allegorieën te bedenken?
Als een paus een conservatieve hang naar het verleden symboliseert, aanbeden door kritiekloze acolieten, dan weze het weliswaar de natte droom van laatstgenoemde(n), maar alleszins geen na te streven titel in de kunsten. Zelfs een Franciscus, net één jaar de meest funky pauspaus sinds mediamemorie, blijft beperkt in zijn geklieder buiten de lijntjes.
Aartsbisschop Léonard zei gisteren iets op het journaal dat mij prompt twee decennia terugkatapulteerde naar een stoffig catecheselokaal. Met de zelfvoldane glimlach van iemand die net een geestig aforisme bedacht, omschreef hij Franciscus als “een goede herder voor zijn schapen”. Plots zat ik daar weer op een warme woensdagnamiddag aan de verkeerde kant van een open raam, zonlicht en vluchtwegen versperd door loodzware gordijnen, met vingerverf mijn naam te schrijven op een grote kartonnen hand, terwijl ik me afvroeg of het wel zo slim was geweest van die herder om het welzijn van een hele kudde op het spel te zetten voor één dom, verloren schaap. Vandaag zou die man stante pede ontslagen worden wegens plichtsverzuim en het schaap kebabgewijs verwerkt tot kruidige troost voor hongerige nachtbrakers.
Eigenlijk verdiende Léonard een paar kletsen van de reporter: “Opnieuw; en nu iets origineels!” Franciscus als een Goede Chauffeur van het veetransport op weg naar het Slachthuis van zijn Vader, bijvoorbeeld. Of als een Goede Moderator van de Facebookgroep der Christenen, ik zeg maar iets.
Wordt het sowieso geen tijd om die parabels wat te moderniseren? Ik heb in heel mijn jeugd op de Kalmthoutse Heide nooit een herder gezien. Een herder met twee miljard schapen is trouwens geen herder meer maar de CEO van een multinational die dringend aan schaalverkleining toe is. Die beesten vreten mekkerend de godganse planeet kaal tot een woestijn waar hun broeikaswinden langzaam onze atmosfeer openrijten. Daar sta je dan met je allegorie.
Het is wachten op de volgende grote meneer om te gaan. Of de volgende grote madam. Wie weet krijgen we dan toch nog een vrouwelijke paus.
In blijde verwachting,
uw Meningpaus van de week