Lang vervlogen zijn de tijden, toen ik onder de bibliothecarissen van mijn geboortedorp nog bekend stond als de gevreesde Billy the Kid die op woensdagnamiddagen hele jeugdbibliotheken leegroofde. Zoals zovelen van mijn generatie ben ik intussen een drenkeling in de maalstroom van de sociale media, waarbij alles wat langer aandacht vraagt dan een YouTube filmpje, mij koortsachtig naar adem doet happen. Ik watertrappel om niet te verzuipen in de onophoudelijke stroom van Facebookfluimen en Twitterkeutels. Like, like, comment, like. Snel! Nieuwe input! Prikkels! Filmpjes! Een kat in een haaienpak met een eend op een stofzuiger! 30 seconden. Scrollen, fast forward, naar het interessante stuk. Fuck inleidingen. I want candy!
En moeten we echt nog héél dat saaie journaal doorworstelen voor we eindelijk die uitsmijter mogen zien? “Straks superschattige beelden van een pasgeboren olifantje, maar nu eerst internationaal politiek en economisch nieuws.” Als je braaf je bordje leeg eet, krijg je straks een ijsje! Intussen heb ik het geheugen van een goudvis en de attention span van een labrador. “Balleke, balleke! Staart! Vogel! Balleke! He? … Ballekeuh!
Gelukkig is het een paar dagen per jaar te mooi weer voor beeldschermen. Zomer! De wind valt zinderend stil, de maalstroom wordt een rimpeling in het water. De labrador in mij, ligt in zijn mand, te snurken in de zon.
Tijd voor een boek!
Eindelijk tijd voor een boek…
Een klassieker of zo. Waar mogelijk in de originele taal. Waarom klinken vertalingen zo vaak als deurenkomedies van ‘t Echt Antwaarps Theater: de Grote Gatsby, de Vanger in het Graan, Het Temmen van de Feeks. Maar al van bij de eerste bladzijde verlang ik heimelijk naar het omslaan van de laatste. Naar het voltooien van deze odyssee, de ruk terug naar de realiteit, het nagenieten van het verhaal. Tot het zover is natuurlijk, en ik de laatste zin vijf keer herlees om maar geen afscheid te moeten nemen van het boek. Nog even meelopen langs de kaai het wegzeilend schip achterna.
De plek waar ik die laatste zin uiteindelijk lees, is, in contrast met de heroïsche setting van het verhaal, dan ook altijd ondraaglijk banaal. In de zetel. In een strandstoel. Op de trein. Om dan vruchteloos om me heen te kijken; heeft niemand hier door welke heldendaad ik hier volbreng? En heel boek uitgelezen! Applaus!
Het blijft oorverdovend stil in de living, op het strand, in de rammelende coupé. De trein dendert ongeïnteresseerd verder.
Langs het spoor ligt een eenzaam stukje Fyra.
Michael Van Peel
http://www.radio1.be/programmas/nieuwe-feiten/het-dagboek-van-michael-van-peel-5